Eskiden hayat ne güzeldi... İstediğin, sevdiğin insanları etrafında tutup; tarzı tavrı sana uymayanları, istemediklerini çevrenden gönderiyordun. Kimseyle zorla konuşma, iyi davranma, iyi görünme gibi bir mecburiyetin yoktu. Şimdi öyle mi yaa.. O onun karısı iyi davranmalısın, o onun akrabası iyi görünmelisin, o diğerinin bilmemnesi hoş karşılamalısın. Bitmiyor mecburiyetlerin. İş hayatın desen zaten beter. Amiriydi memuruydu iyi geçineceksin. O onunla işini halletmek için iyi görünüyor; diğeri sevmese de katlanıyor; beriki amiri diye susuyor. Hayat gençken güzelmiş valla. Her geçen gün bunu anlıyorum ve sabretmeye uğraşıyorum. İstemediğin ot dibinde bitermiş ya hakikaten öyle. Bu ara sabrım sınanıyor ya hadi bakalım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder